ஜாதிகள் இல்லையடி, அத்தையே!

போன வாரம் நடந்த சம்பவம் இது. நானும் என் அத்தையும் வெளியே சென்று கொண்டிருந்தோம். சில பொருட்களை வாங்கி கொண்டு, அவர் வீட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்தோம். அப்போது ஒரு ஃபோன் வந்தது அவர் வீட்டிலிருந்து. அவரது மகள் தான் ஃபோன் செய்து இருந்தாள். அத்தையும் அவளும் பேசி கொண்டிருந்தனர்.



அன்று வெள்ளிக்கிழமை. கொஞ்ச நேரம் பேசி கொண்டிருந்தபோது, அத்தை அவளிடம், " இன்னிக்கு பூஜ ரூம்ம துடைக்கனும். அங்க இருக்குற பூஜ சாமான்கள நீயே எடுத்து கொடு. அவள எடுக்கவிடாதே. நீயே எடுத்து கொடு." என்று கண்டிப்பாக கூறினார் அத்தை. பேசிமுடித்துவிட்டு என் பக்கம் திரும்பிய அத்தையிடம் நான் கேட்டேன்,



"யாரு அந்த 'அவ'... ஏன் உங்க பொண்ண குறிப்பா பூஜ சாமான்கள எடுத்து கொடுக்க சொல்றீங்க?" என்றேன் குழப்பத்துடன்.



அதற்கு அத்தை, "என் வீட்டு பணிப்பொண்ண எடுக்க விட வேணாம்னு சொன்னேன்...."



எனக்கு இன்னும் குழப்பமாய் போக, மீண்டும் நான், "ஏன்?"



அத்தை அதற்கு, " அவ வீட்டுக்கு வேலை பாக்க வந்த அப்பவே கேட்டேன் அவ என்ன ஜாதின்னு, அவ ஒரு ஜாதி பெயர சொன்னா...."



எனக்கு எல்லாம் புரிந்துவிட்டது. அத்தை மேல் உள்ள மதிப்பும் மரியாதையும் குறைந்துவிட்டது. எனக்கு கோபம் ஒரு பக்கம், அவரின் செயலின் வெளிப்பாட்டின் மேல் அருவருப்பு ஒரு பக்கம் இருக்க,



"ஏன் அத்தை, யாரா இருந்தா என்ன?" என்று சற்று கோபம் கலந்த குரலில் கேட்க.



"என் மனசுக்கு பிடிக்கல" என்று சொன்னார்.



இந்த காலத்தில், அதுவும் படித்தவர்கள், இப்படி செய்வது எனக்கு ஆச்சிரியமாக இருந்தது. இவர்களை எப்படி திருத்துவது. அப்படி என்றால், அவர்கள் தானே வீட்டில் எல்லாம் வேலைகளை செய்கிறார்கள், சாப்பிடும் உணவை தயாரிக்கும் முதல் துணிகளை துவைப்பதும் வரை. அப்படி என்றால், சாப்பிடாமல் அல்லவா இருக்கனும் அத்தை?



நியாயமற்ற அவரின் செயலை நினைத்து வேதனைப்படுவதா, அல்லது அவரின் அறியாமையை கண்டு பரிதாபப்படுவதா- ஒன்றும் புரியவில்லை. இனி எப்போது உலகம் திருந்தும்?